Page 70 - 1-2019

Хорижий филология №1, 2019 йил

кўрсатиш унинг қисмати. [6, 371] Бу ҳол Лойиқман қаҳрингга, дўзахим-
унинг ―Уйғон, эй, малагим...‖ деб боғим,
бошланувчи шеърида яққол кўзга Омонат деворман, ўтман, кулингман.
ташланади: Рубъи маскун ичра сайѐд, ўзим сайд,
Уйғон, эй, малагим, тур ўрнингдан, Ортиқ мадорим йўқ, воқифсан ахир.
тур, Манглайда ѐзилган фармонингни
Оташин музларга исинайлик, юр. айт,
Ёнғинли дарѐда қулоч отайлик, Даъват қил, гуноҳкор бандангни
Бу ердан кетайлик, фақат кетайлик. чақир.
Ундан ҳам олисроқ кетармиз ҳали, Иймон бер руҳимга, жисмимга жон
Ундан ҳам олисроқ, менинг бер,
гўзалим. Лойимни қориштир, поклаб бер
Қарагил, энг ѐрқин бир юлдуз ѐнар, менга.
Ёруғ бир чаман бу... кетармиз яна. Ожиз томиримга покиза қон бер,
Бугун шоҳ эрурман, тилак тилагил, Равшан қил, қорамни оқлаб бер
Бугун мен гадоман, тингла, малагим менга.
(120-б). Охират илмидан қил мени огоҳ,
Шоир шеърда ―оташин музлар‖, Муродим шаъмини сўндирма, Аллоҳ
―ѐнғинли дарѐ‖ каби ноанъанавий [4, 229].
талқинларнинг гўзал намуналарини бериб, Бу шеърда лирик қаҳрамон Яратган
шеърнинг мазмундорлигини, билан ѐлғиз қолиш, унга нола-ю жола қилиш
фалсафийлигини, индивидуаллигини янада пайида жонсарак. ―Сайѐд‖ ибораси
оширади. Шоир лирик қаҳрамони бир шикорга чиққан овчи сифатида
ўринда ўзини ―шоҳ эрурман‖ деб тушунилганда, бир пайтлари бажарган ва
таъкидласа, яна бир ўринда ―мен гадоман‖ бажармаган амалларидан изтироб
деган иқрорини айтади. чекаѐтган лирик қаҳрамоннинг руҳий
Рауф Парфининг шеърларида бошқа тушкунлиги таъкидланаѐтган бўлади.
ижодкорлардан фарқланиб турадиган бир Сабр-тоқати тугаган қаҳрамон Аллоҳга
жиҳат бор. Рауф Парфи лирик қаҳрамони юзланган пайтидагина тубсиз
доимо ўзини, ўзлигини излайди, ўзлигини изтиробларини хотирга олаѐтир. Ана шу
кашф қилишга интилади. Рауф Парфи – мубҳам чалкашлик ѐди ―сайд‖ ибораси
ана шундай изланишнинг ўзоқ йўлини орқали ифодаланмоқда. Шоир
малолланмай босиб ўтади. У ҳар не топса Яратганнинг ҳаммасидан воқифлигини,
инсон ўзидан топиши мумкинлигини кузатиб турганлигини билади. Шунинг
билади. У қалбини тўхтовсиз тафтиш учун ҳам қисмат тузоғига ўлжа бўлгиси,
қилади. Чунки излагани ташқарида эмас, Аллоҳ чақириғини тезроқ эшитгиси
ўзининг юрагида. Ўз юрагини англамаган келади. ―Ортиқ мадорим йўқ‖ дейиш
инсон ўзгани тушунолмайди. Ўзгани орқали шоир бундай мубҳамликка,
тушунолмаган инсон, Ҳақ билан ноаниқликка тоқат қилолмаслигини баѐн
сирлашолмайди. Ҳақ билан сирлашишнинг этса, ―Даъват қил, гуноҳкор бандангни
энг бехато йўли унга беғараз муҳаббатдир, чақир‖ дея ѐ бунга бирор чора беришини
уни адоқсиз севиш ва у билан ва ѐки жонини олишини сўрайди.
сирлашишдир. Мана шундай лирик Рауф Парфи шеъриятига теранроқ
қаҳрамон шоир шеърларида доимо тирик разм соладиган бўлсак, шоирнинг
ва мукаммал: шеърлари маҳорат ханжари билан
1. Додимни эшитгил, қодир қуролланган. Шоирнинг шеърлари
Аллоҳим, такомилига етган шеъриятдир.
Ишқ сенсан, ошиқ ҳам сен, мен
қулингман.

69